Diagnoza neuropsychologiczna

Jest jedną z najbardziej szczegółowych diagnoz psychologicznych. Obejmuje ocenę:

• funkcji językowych
• gnozji, czyli rozpoznawania wzrokowego, czuciowego, słuchowego
• funkcji przestrzennych
• uwagi
• pamięci i uczenia się
• funkcji motorycznych oraz praksji, czyli planowania czynności motorycznych i wykonywania złożonych sekwencji ruchowych
• funkcji wykonawczych (w tym m.in. myślenia pojęciowego, kontroli poznawczej, planowania, rozwiązywania problemów)
• zaburzeń emocjonalnych
• zmian osobowości
• zaburzeń funkcjonowania społecznego.

Kierowana jest głównie do osób z zaburzeniami neurologicznymi: po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych, operacjach neurochirurgicznych związanych np. z obecnością guzów, tętniaków naczyń mózgowych, z podejrzeniem lub rozpoznaniem choroby otępiennej (np. choroby Alzheimera), nadużywających środków psychoaktywnych (np. alkoholu), cierpiących z powodu zaawansowanych schorzeń internistycznych (chorób wątroby, nerek, trzustki, układu krążenia, układu oddechowego ).

Umożliwia:

• ocenę stopnia uszkodzeń funkcji poznawczych i emocjonalno-motywacyjnych powstałych pod wpływem procesów chorobowych
• wskazanie mocnych stron funkcjonowania poznawczego i emocjonalno-motywacyjnych pacjenta oraz wyznaczenie obszarów wymagających rehabilitacji w trakcie terapii neuropsychologicznej
• postawienie trafnej diagnozy medycznej, niekiedy – monitorowanie stopnia zaawansowania choroby; bywa bardziej czuła w wykrywaniu chorób mózgu niż badania neuroobrazowe (zwłaszcza w początkowych fazach rozwoju choroby).