Terapia psychologiczna zaburzeń rozwojowych

Zaburzenia rozwojowe to grupa zaburzeń, które pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i niosą ze sobą zakłócenia rozwoju w wielu sferach (np. poznawczej, emocjonalno-społecznej, komunikacyjnej, percepcyjno-motorycznej). Utrudniają one dziecku osiąganie kolejnych etapów rozwojowych, uruchamiają nieprawidłowe mechanizmy radzenia sobie, niekorzystnie wpływają na funkcjonowanie dziecka w sytuacjach codziennych oraz na życie rodzinne.

Odpowiednio wczesne wykrycie opóźnień rozwojowych oraz wdrożenie odpowiedniego planu terapii może:

• przyczynić się do uruchomienia prawidłowych ścieżek rozwojowych
• zapobiec pogłębianiu się deficytów w rozwoju
• wypracować adaptacyjne sposoby radzenia sobie z trudnościami
• zoptymalizować funkcjonowanie dziecka w otoczeniu.

Terapia zaburzeń rozwojowych polega na spotkaniach specjalisty-psychologa z dzieckiem. Ich celem jest terapia dziecka przez zabawę. W niektórych przypadkach zajęcia mają charakter grupowy (np. zajęcia w małej 2-4-osobwowej grupie służące rozwijaniu umiejętności społecznych).

W terapii mogą być wykorzystywane są różne techniki i metody (w zależności od potrzeb, wieku dziecka):

• elementy TEACCH
• plany aktywności
• metody rozwijania teorii umysłu
• elementy treningu umiejętności społecznych
• Programy aktywności Knill’ów
• elementy Ruchu rozwijającego W. Sherborne
• elementy Metody Dobrego Startu
• elementy Metody Krakowskiej
• techniki relaksacyjne
• elementy terapii behawioralnej
• techniki wykorzystywane w terapii poznawczo-behawioralnej
• elementy terapii niedyrektywnej
• trening umiejętności wykonawczych
• treningi samodzielności

Plan terapii dostosowywany jest do potrzeb i możliwości dziecka oraz jego rodziny. Zawiera również zalecenia do pracy z dzieckiem w domu.

Terapia kierowana jest do:

• dzieci z autyzmem
• dzieci zespołem Aspergera
• dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lub opóźnionym rozjem psychoruchowym
• dzieci impulsywnych, nadruchliwych, z trudnościami w koncentracji uwagi

Rodzice mają prawo do uczestniczenia w zajęciach razem z dzieckiem (uczestniczy tylko jeden rodzic). W sytuacji kiedy obecność rodzica wpływa negatywnie na jakość terapii, specjalista może prosić rodzica o opuszczenie sali.